DANSMAAR: mijn antwoord

Dansmaar, een blog van een goede vriendin, die
een uitgebreide reactie verdient!

Weer prachtig, als altijd! Meer 'ja' tegen jezelf!
Meer doen wat je echt wil, waar je hart heen wil,
tekst op je blog, je handen die tekeningen doen
ontstaan, je hart dat muziek maakt en je handen
die volgen op de gitaar, je stem maakt je woorden
mooier, laat ze stromen, maakt tonen langer, dieper,
schoner.

Zeg meer ja, tegen meer jezelf zijn, toon jezelf aan
de wereld, wees fier op alles wat je kan, ook met
een klein hartje kan je de wereld aan, mensen wachten
op jou, op alles wat je kan, iemand is geraakt door
je woorden, geschreven, gezongen, gevoeld, iemand
is geïnspireerd door jouw durf om je eigen liedjes te
maken en te zingen, te brengen, te spelen.

Meer van jou, meer van mij, meer van ons, maak je
kenbaar, wees meer wie je bent, want zoveel schoonheid
heb ik nooit gezien, laat al je talenten, groot en klein,
zien, laat ze zien, laat ze zich niet meer verstoppen achter
excuses en angsten, laat ze stromen, ze willen zo graag
de wereld zien, proeven, ruiken.

Sluit jezelf niet op, dans maar, probeer maar, durf maar,
maak fouten maar leer vooral dat jezelf het mooiste geschenk
is dat je jezelf kan geven. Zeg ook eens 'nee' tegen anderen,
ze zullen je vervelend vinden of respecteren, ze zullen je
egoïstisch of zelfbewust vinden, ze zullen je leuk of minder
leuk vinden, maar wat 'zij' vinden daar gaat het niet om.
Soms zeg je met heel je hart 'nee', dan kan je ook met heel
je hart 'ja' zeggen.

Ik zie je graag en hoop je te zien bloeien en groeien en
laten we samen zingen en dansen...

Liefs,
Popje

Oudste-kind-syndroom

'Zus, zu-uuuus, sis, ...?!' ,de aanspreektitels die
op mij betrekking hadden en soms nog hebben.
Toch probeer ik me er stilaan van te distantiëren.
Ik heb het een beetje gehad met dat etiket. Vooral
omdat het niet gewoon 'zus' betekent zoals dat puur
taalkundig bedoeld is. Het zegt veel meer dan je
zou vermoeden.

Ik was/ben huiswerkbegeleidster, mental coach,
examenondersteuner, babysit, verpleegster, psychologe,
sexuologe, trooster,  bijlesjuf,  kok, chauffeur,...
Kortom: surrogaatouder. Heel fraai voor een opgroeiende
tiener/twintiger, me dunkt, denk ik nu op mijn 29ste.

Begrijp me niet verkeerd. Ik voelde me in mijn nopjes in
al deze rolletjes die ik mezelf toekende en het voor anderen
aanvaardbaar en makkelijke maakte om van mijn diensten
gebruik te maken. Het leek ook allemaal heel gewoon en
normaal dat ik dit allemaal deed.

Ik voelde me altijd en overal verantwoordelijk, nam vaak
teveel hooi op mijn vork, faalde dan uit faalangst, kon het
niet altijd alleen aan maar 'how maar dat ik hulp zou vragen'.
Mijn uitstraling leek te zeggen 'ik kan alles alleen aan' maar
niets was minder waar. Een bange tiener was ik.

Het oudste kind-syndroom heet dat officieel. Fijn, het kind
(what's in a name) moet een naam hebben. Daar heb ik dat
dus van. Altijd maar zorgen voor alles en iedereen, overal
engagementen aangaan en ze niet kunnen waarmaken
wegens een tekort aan energie (lees: een tekort aan dingen
voor mezelf doen).

Vrijwilligerswerk, 'ik zal dat wel even doen', 'ik kan dat wel
alleen', 'ik organiseer dat wel', ... zo geraakt elke agenda
overvol en je gemoed eindigt keer op keer in mineur. Maar
dat zorgen daar haalde ik echt energie uit. Het enige wat ik
vergat was voor mezelf zorgen én nog belangrijker: voor mij
laten zorgen....

Laat die valkuil nu juist mijn relatievalkuil zijn. Na meer dan
10 jaar relaties die telkens weer stuklopen, heb ik ontdekt
wat mijn patroon is. Ik zoek een man die zorg nodig heeft,
waar ik voor kan zorgen want dat ken ik al. Ik weet perfect
hoe dat moet. Maar een relatie die eenzijdig uit zorg bestaat,
is gedoemd om te mislukken omdat het gelijkheidsbeginsel
ontbreekt.

Jaren blijven ploegen en telkens leeggegeven, opgebrand,
doodmoe mijn relaties opgeven. Zoeken naar waar het probleem
ligt en de hoop blijven koesteren dat elke nieuwe relatie de
mogelijkheid biedt om het beter te doen.

Na 10 jaar relaties heb ik alles losgelaten. Geen aandacht
meer geven aan mannen, geen relaties meer beginnen uit
eenzaamheid, veel praten, de herinnering en de gevoelens van
al mijn pijnlijke ervaringen blootleggen, analyseren, mediteren,
verlangen, boeken lezen,... Mijn moeder sprak me ooit eens
over 'als hij maar gelukkig is'. Ze lachtte altijd een beetje als
ze dat zei.

Ik vroeg haar er nog eens naar en ze zei dat dat een titel is
van een boek. De bibliotheek kon mij dit boek bezorgen.
Na 5 minuten daagde het meplots; ik ben het soort vrouw
dat een man zoekt die haar nodig heeft. Wauw, ik stond
perplex, ik was dus blijkbaar niet de enige vrouw die leefde
zoals ik. Ik las heel snel enkele bladzijden maar meer had ik
niet nodig.

Hier moest ik dus meer over weten. Samen met J., een goede
vriend, pasten wij de techniek van hartcommunicatie toe. Ik
sprak terwijl hij zweeg en  hij was voor mij de spiegel die ik
nodig had. Ik doorleefde en doorsprak mijn belangrijkste relaties
en kwam tot het besef dat ik mijn ex-partners altijd in de
slachtofferrol duwde én ik dat tegelijk niet kon verdragen.

Maar een inzicht dat ik helemaal niet had zien aankomen was
dat ik niet in staat ben om zorg te aanvaarden. Ik lijk wel
geprogrammeerd om te zorgen. Zorg ontvangen, hulp ontvangen,
liefde ontvangen, het wekt weerstand en legt mijn onvermogen
bloot om voor liefde ontvankelijk te zijn. Wauw, pijnlijke
vaststelling, maar hier kan ik iets mee!

Sinds enkele weken oefen ik dus in het ontvangen van zorg,
hulp en liefde! Nooit gedacht dat ik dat zou moeten leren...

Dank aan alle mensen in mijn leven die af en toe met me mee
lopen en me helpen inzichten in mezelf te verwerven en mij met
zorg, hulp en liefde omringen!

Warme knuffel en veel liefs,
Popje

Verstild

Zachtjes pluk ik je huid
je bent ruwer dan ik dacht
onverwacht

als een dunschiller droom ik
jou elke dag een beetje mooier
kleine stukjes was ik weg
wrijf ik schoon

zo mooi, zo wild, tevoorschijn
zacht maar zeker
wervel voor wervel
jij naar mij

stromend onder mijn huid
warm en verstilllend
elke barst helend
strelend de wereld in

gedenk mij
dan zal ik jou