Alice in Wasteland

Soms is iets te mooi om waar te zijn. Dan sluipt Alice rond in haar Wonderland. Of beter, ze schrijdt door haar onderwereld. De wereld die niemand ziet, hoort, proeft. Maar zij wel. Zij is de koningin voor even. Queen of the night. Cleopatra in vermomming. Dartel in groen, wit en paars met oranje bloemen die zo mooi afsteken tegen haar groene jurk. Haar ogen die spieden naar het perfecte vel om zich aan te laven. Haar huidhonger speelt met haar vermogen om lief te hebben. Echt lief te hebben. Zonder verwachtingen. Ja, dat kan, maar enkel in haar Wonderland. Waar konijnen spreken en de liefde geen noemers heeft. Waar alles kan en mag en waar de realiteit altijd op de loer ligt. En toeslaat als je even onoplettend bent. Of je de trap neemt en nog even hoopt dat het nog niet die deur zal zijn, de deur naar daar. Nog even stelt ze dat moment uit. Krakend van liefde die uit haar voegen barst. Wetende dat ze haar ogen zag en wist waar ze heen moest. Nog even laaft ze zich aan de zalige heerlijkheid van het Goddelijke monster in haar Wonderland. Boven wacht haar het wonderlijke Wasteland dat ze met haar supermenselijke liefde vorm zal geven, leven geven en waar ze voor eeuwig haar Wonderland zal koesteren.

Popje

Voor de leeuwen

Ik gooi mezelf voor de leeuwen. Ik wacht al heel mijn leven op vanalles maar ben vaak te bang om het gewoon te doen. Ik ben klaar om te doen wat ik altijd graag heb gedaan. Woorden en ruimtes vormgeven. Verhalen verzinnen in ruimtes en ruimtes verzinnen in mijn verhalen. Dat is wie ik ben, wat ik doe, waar ik energie van krijg, waar ik mijn slaap voor laat, waar ik rust en pit in vind. Ik begrijp plots waarom hij zo vaak goedgezind en rustig is sinds hij voor zichzelf werkt. Hij heeft minder tijd maar toch lijkt hij daarin veel flexibeler en zoveel stralender.

Ik voel gewoon dat ik ook een dergelijk pad wil bewandelen en wat is een betere manier dan maar gewoon te beginnen aan mijn reis. Ze is eigenlijk 31 jaar geleden al begonnen maar nu ben ik minder bang. Ik heb verdorie twee diploma's en nog heel wat meer kwaliteiten in mijn rugzak. Het wordt tijd om meer tijd aan mezelf en mijn eeuwige plannen te besteden. Met angst maar toch gewoon doorgaan.

Ik ben er echt helemaal klaar voor.

Popje

Vaderogen

Elke hoek en kant verdwalend  in perfectiestrijd
Jij weet en ziet wat oplossingen drijven kan
Van stal gehaald
Opnieuw bepaald welk nut vandaag het licht mag zien

Woorden van de ochtendlucht
Geen schroom voor groot en klein en stil verdriet
Geen oordeel kent zijn vlucht bij jou
Zo neem jij mij in ogenschouw

Het dartel kind, de lentezoon, het manke grotemensending
Bij jou, bij jou geen angst, geen ongekunsteld kortgeding
Rechttoe, rechtaan en vrij gevlogen
Zie jij mij met jouw vaderogen

Popje

Laaf je aan mij

Schabouwelijk jouw langzaam wervend praatje waarmee je mij versieren wil. Ik kijk op je neer. Terwijl ik je blik kruis zie ik boezems deinen in bloesjes en kleedjes. Versier mij, kleed me uit, houd me vast, zuig al de lucht uit mijn longen, maak me even de jouwe. Zo kort dat het luchtruim verdwijnen kan, dat pluimen op hoeden kunnen worden gestoken. Zoals matrozen na een nacht vol vermaak het ruime sop kiezen. Kies niet voor mij. Laat mij alleen achter. Heel even wil ik proeven, niet bezitten, enkel langzaam en zacht jouw smaak bevatten. Geen banden smeden of toch weer wel. Oneindig ver en dicht op mijn vel. Mag ik jou willen, die ander, die ik hebben wil. Niet alleen jij. Schreiend zal ik wakker worden na de bom die jij in mij plantte. Ik zal ze dragen met fris gemoed, schouders recht en borst vooruit. De volgende die zich aan mij laven zal zal...

Popje

Scharlaken rood

De plafonds hoog. Jij net te ver. Mijn verlangen groter dan mijn lijf. Het worstelt zich een weg naar buiten maar blijft hangen in dat luchtledig vat tussen ons. Ik haat mijn angst. Ik wil dicht maar ik durf niet. Waarom niet? Waarom wel? Ik wil het weten. Alles weten. Alles begrijpen. Misschien moet ik dat alles maar vergeten. Ik wil voelen, aanraken, geraakt worden, alles. Niet vergeten. Herinneringen creëren. Nooit spijt van iets wel dan van iets niet. Ja, zo wil ik leven. Meer spelen, genieten, doen. Je ziet me wel maar hoe? Ik ben bang. Voor een blauwtje of voor rood, scharlaken rood geluk. Weet niet wat bang zijn is. Bang voor mooi, voor al jouw schoonheid. Wankelend op de afgrond van mijn wildste dromen staar ik je aan. Onbeweeglijk en ongenaakbaar als Mona Lisa zit je daar. Ik wil dat het ook stormt bij jou. Dat je lijf uit elkaar spat van verlangen. Zal ik dan maar stoppen met bang zijn...

Popje

Verlamd

Kletterend mijn buik
Rond en rond
Hoofd tollend van lang en breed
Veel en langzaam
Heetgeblakerde binnenkant
Worstelend van wel en niet
Alleen kijkend en ontwijkend
Barstens vol gevuld
Moed gezakt in schoenen
Ratelend hart verlamd

Popje

De rem

Voelen
Dan blijf ik hier
Dichtbij
Molenwiekend
Dan even stil
Zacht kan ook genot zijn
Stuiterend verlangen
Lijf in WIL-modus
Hoofd in slaap
Stuurloos
De rem weer even aanspannen
Vertragen
Voelen

Popje

Vegan Lime Cheese Cake

Lieve bloglezers,

Ik doe meestal 'zo maar wat ' in de keuken maar wonderwel lukt het ook meestal vrij goed. En deze keer zelfs ongelofelijk goed! Ik maakte al enkele keren vegan cheese cake (recept uit EVA magazine) maar vond de smaak vaak toch wat flauw. Dus doe ik het gewoon keihard op mijn manier. Is trouwens altijd de beste :)! Beetje meer van vanalles en nu is het een heerlijke smaakbom! Zo hoort dat toch bij dessert. 't Is niet omdat we vegan eten dat het niet lekker mag zijn!

INGREDIENTEN & BENODIGDHEDEN

1 ronde springvorm voor oven
spatel
ovenwanten
plezier
enkele zoetekauwen
lekkere thee

Bodem
1 keukenchef of mixer of hamer of ... :-)
250 g speculaas
30 g plantaardige boter
3 el plantaardige olie zoals zonnebloem e.a. (zeker geen olijfolie!)

Beslag
1 blender of mixer of schudei of ... :-p
400 g zijden tofu
250 g gewone tofu (natuur)
4 el sojayoghurt natuur (Mild & Creamy = beetje zurig zoals echte yoghurt en geeft frisse smaak!)
2 el plantaardige olie
3 limoemen
      - zest (fijn schaafsel van de schil) van 3 limoenen
      - sap van 1,5 limoenen (de rest gebruik je maar om Mojito's mee te maken!)
1 zakje vanillepuddingpoeder
rietsuiker of andere zoetstof naar smaak (proef gewoon van je beslag om dit te weten!)

WERKWIJZE

1. Oven voorverwarmen op 200°C
2. Voeg speculaas en vetstoffen samen en mix/blend tot een fijn, kruimelig mengsel
3. Verdeel dit mengsel gelijkmatig over de bodem van de springvorm
4. Zet de springvorm 10 min in de oven op 200°
5. Doe zijden en gewone tofu met de yoghurt, suiker, puddingpoeder, olie, zest en sap in de blender en blend tot een egaal mengsel
6. Haal springvorm uit de oven
7. Giet beslag over de bodem en verdeel mooi
8. Zet het geheel nog 40 minuten in de oven op 200°C
9. Laat afkoelen en werk af met nog wat zest
10. Serveer met thee of Mojito

Smakelijk!!!

Popje is in the mood for sweet love!

Foto: K. M., tnx

Brandend

Verzwolgen door jouw lach. Knisperend komen mijn haren recht. Je raakt me. Je kraakt me. Je weet het niet. Je rukt mijn huid aan flarden. Vochtig verlang ik naar jou. Jouw trekken gehouwen uit steen. Zachte steen. Brokkelend onder mijn zure regen van woorden. Daar zit je dan. Ik zie jou. Jij ziet mij niet. Opstandig van heet verlangen stamp ik je plat. In mijn hoofd. In mijn hoofd, liefste. Hatelijk verliefd op een schim die helder wordt bij grimmig weer. Dan straal je daar voor mij. Voor mij. De brandende zindering als jouw hand de mijne raakt. Bang om me vast te klampen aan een luchtkasteel. Aan jouw angst voor mijn zacht gareel. Mijn lijf verstart, houdt stand, kaarsrecht, te fier voor tranen, te sterk voor banaal getater. Bij het wakker worden versmelten nacht en dag. Versmelt mijn verlangen in een zucht. Verlicht. Verlucht. Het raam weer dicht. Wetend dat ik je weer binnenlaat. Vannacht.

Popje

Ik hou van...

Stijlloze rommel
Felle kleuren
Pickles chips
Vrijen met het licht aan
Keilang in bad liggen
Doen alsof ik controle heb over alle spullen die ik heb
Krabben aan mijn borst als ik daar jeuk heb
Eerst doen, dan nadenken en daarna omgaan met de consequenties
Procedures uitschrijven
Zat zijn na één glas wijn
Witte Martini met ijs
Geil worden
Iemand aanstaren totdat die persoon ongemakkelijk wordt
Lijstjes maken
Taken afvinken van die lijst
Zoenen in een portiek van een winkel op de eerste date
Drie uur voor de spiegel staan en dan toch dat eerste kleedje aandoen
Vieze blikken die me worden toegeworpen
Mijn I
Mijn N
Mijn T
En mijn J
Mijn 31 jaar dienst
De manier waarop ik mensen op hun ongemak kan doen voelen
De manier waarop ik mensen op hun gemak kan stellen
Wild dansen op Michael Jackson
De tranen die ik niet meer kan bedwingen bij het horen van de stem van Emeli Sandé
Samen lachen om hormonale schommelingen
Vrouw zijn
Mannelijk zijn
Direct zijn
Mijn opportunisme
Mezelf zijn
Diepgang
Suikerbonen met amandelen
...

Popje

Eerlijk lijf

Eerlijk?

Ik worstel wel eens met mijn lijf.

Niet enkel de man of de vrouw die erin zit en eruit wil.

Ook de vrouw die haar kilo's graag ziet.

En haar kont soms te dik vindt.

En de man die daar wel mee om kan.

Maar zijn eigen lijf strakker wil, vol kracht en spieren.

En het kind dat spelen wil.

De vrouw die zacht huilen wil.

De man die niet ruilen wil.

Eerlijk?

De worsteling van de vrouw die vrouwen wil.

De man die mannen wil.

Hoofd dat stilletjes niet meer volgen kan.

Het lijf dat schreit van verlangen.

En het hart dat naar harten verlangt.

Maar de burcht eerst nog wat versterkt.

En het kind dat slapen wil.

De vrouw die seks wil.

De man die strelen wil.

Eerlijk.

Popje

Moedertje, ik hou van jou

Moedertje, mamsie, mam, maa-am
Vele namen, vele moeders ben je voor mij
Dagen gaan voorbij
Dat ik je minder nodig heb
Maar dan plots heb ik een klein of groot verdrietje
En heb ik nog steeds even jouw schouder nodig

Of een heuglijk nieuwtje dat mijn wereld op haar kop zet
Dat ik dan in geuren en kleuren met jou wil delen
Soms meer vriendin dan moeder
Maar vaak ben ik nog even dat kleine meisje
Dat eigenlijk best al groot is op haar 31ste
En fier op zichzelf

Moeke in een ver en nieuw verleden
Een nieuwe rol maar de oude nog niet verleerd
Soms vergetend dat je kinderen geen kinderen meer zijn
Maar ouder of wijzer of beide
En dat die voeten stevig op jullie grond mogen staan
Verwachtingsvol naar wat het leven bieden zal

Of dankbaar naar wat geweest is
Naar jouw oren die urenlang mijn verhalen aanhoorden
Of toch heel goed konden doen alsof
Naar jouw geduld met mijn kronkelend pad
Of toch een mooie poging tot loslaten

Mam, ik zie je graag

Popje

Pleidooi voor tranen

Zaligmakend de tonen die je uitstiet. Je trok me hard en zacht de grond op. Je liet me knielen, buigen en nederig liet ik mij ten gronde richten. Was dit wat nog komen moest? Wilde je me toch nog een keer plat krijgen. Dat ik eindelijk mijn bek eens houd en het niet altijd beter weet, ook al weet ik het echt wel vaak beter. Is dat wat je wilde? Me zo laag bij de grond krijgen dat ik even alleen nog stof kan proeven?

Je raakt me, mijn snaar, mijn luchtgitaar, mijn hevig handgebaar. Het baat niet, het schaadt niet. Vis noch vlees. Ik luister niet eens echt en toch breken jouw woorden mijn verweer. Je prikt zelfverzekerd en zonder twijfel door me heen. Je weet dat het me goed zal doen. Verdomme, je weet het. Ik heb gewacht en toch onverwacht raak je me lager en dieper.

Ik maak me vrolijk maar weet niet meer waarom. Mag ik blij zijn omdat ik verdrietig ben? Ja, dat lijkt me wel. Lekker tranen laten rollen. Beeld je even in dat je superdringend moet plassen en dat je dan na lang wachten eindelijk een toilet vindt en heerlijk kan plassen. Wel, dat ontladend, opluchtend gevoel heb ik ook als ik verdrietig ben en ik mezelf laat huilen. Ik leerde altijd dat mijn plas ophouden niet gezond is. Ik ben er zeker van dat je tranen ophouden ook niet gezond is.

HUIL. SCHREEUW. GIL. LACH. SNIK. STROOM. LEEF.

Leven zonder gezeik! I love it!

Popje

Zachte tranen

Zachte tranen prikken
Mijn oude leven glijdt langzaam weg
Alles helemaal nieuw

Zachte tranen stromen
Haar sterke stem breekt mijn weerstand
Alles mag stromen

Zachte tranen druppelen
Mijn oude meubels vinden een nieuwe thuis
Alles straalt opnieuw

Zachte tranen drogen
Mijn buik vindt haar plek terug
Alles weer verlucht

Popje

Mooier dan gisteren

Langzaam breekt het licht door jouw ramen
Als pladijzen, glibberig nog en met zo'n vreemde snuit
Stuiterend van woede kom jij de kamer binnen
Als zou ik alles beter weten en het jou niet zeggen

Verrast en opgebeurd plooi ik verder aan dagen
Als origami dansen de woorden in vormen
Nog stil van gisteren dein ik wat op wat op boosheid lijkt
Als verdriet dat geen andere uitweg ziet

Misnoegd het enkelblad van Boudewijn
Als de wind door mijn haren jouw geur verraadt
Verpretterd van blijdschap om die gloed in mijn borst
Als zand glij ik langzaam in mezelf

Proevend
Kijkend
Voelend
Luisterend

Wat is de wereld mooi geworden
Mooier dan gisteren
Zo mooi

Popje

Oranje

En beetje oranje, ja, zo is het goed. Niet teveel, hier en daar zo wat van dat. Een truitje, die kleine appelsien, mijn schrift met ringetjes, mijn slijper en het inpakpapier van dat ene cadeautje dat nooit overhandigd werd. Ik hield het bij, het paste plots niet meer bij de mensen aan wie ik het geven wou. Nu is het weer van mij.

De zak wortels die in de koelkast liggen, al iets te lang, langer dan nodig maar als de avonden vaker oranje kleuren is de zin groter dan mijn keuken. Dan wil ik vliegen en dromen en nergens toe komen. Dan eet ik gauw een boterham met dieporanje chilipasta. Oranje prikkelt, laat niemand koud.

Verrukt druk ik je tegen mijn borst.

Jouw tranen droog je aan mijn trui.

Ik hou van jou.

Zomaar.

Popje

Zacht zuchten

Zacht zuchten kan zo opluchten. Mijn voetreflexologe leerde me dat. Laat maar lekker los, zei ze, terwijl ze alle spanning uit mijn lijf drukte. Mijn voeten vol punten en bulten. Dat ene uur dat me zachter maakt. Nooit eerder durfde ik zo hard zuchten. Wel tien keer. Zoveel knelpunten in dat weke lijf.

Dat zuchten is een deel van mij geworden. Hoe meer ik zucht, hoe meer ik ontspan. Enkele dagen geleden lag ik in de zetel bij een vriendin en ze zong en speelde haar nieuwste nummer. Ik sloot mijn ogen en genoot. Na een minuut of drie ontsnapte een zeer diepe maar zo heerlijke zucht uit mijn vermoeide lijf. Nooit eerder ervaarde ik zo bewust het wegglijden van spanning. Het voelt als langzaam in de wind geraken maar dan zonder het verlies van bewustzijn. Juist het omgekeerde vindt plaats, mijn lichaam wordt zachter maar mijn gewaarwordingen scherper.

De diepe, deugddoende ontspanning die zich op zo een moment van mij meester maakt brengt de heil die ik zo nodig heb. Die me doet verlangen naar mezelf, naar stilte, naar heerlijk toeven in mijn rust. Dan heb ik even niemand nodig. Geen overwoekerende verliefdheden, geen plotse angstoprispingen, geen wild gepieker, geen geplan tot mijn hoofd barst.

Gewoon zacht zuchten, altijd en overal. Heel even stil zitten, ogen sluiten en ademen...dan komt die zucht vaak vanzelf. Dat is waar ik jaren naar op zoek ben, in boeken, cursussen, gesprekken,... Zo eenvoudig is het eigenlijk. Even stilzitten, alleen of met anderen, luisteren naar de zachte, begeleidende stem tijdens een meditatiesessie of met gesloten ogen echt genieten van mijn al dan niet zelfgekozen geluidsbron.

Muziek in de kamer, vogeltjes op mijn fietstochtjes, de dendering van de treinen, de intercomstem en de gesprekken van andere reizigers in het station, het geruis van stromend water, het zoemen van mijn pc,... Kies en geniet. Laat zuchten je leven opluchten.

Diepe zucht,
Popje

Zwijgen

'Stop the glorification of busy' - Tim Kreider

Dit zinnetje verscheen op mijn Facebook- prikbord. Het sprak me aan. Eenvoudig en sterk. Net als mijn voornemens voor het nieuwe jaar. Net 31 geworden. Nu vind ik het tijd. Stop de shit. Traagheid, eenvoud, minder is meer, lekker niksen als vaste waarde,... Heerlijk allemaal en het past blijkbaar beter bij mij dan ik ooit durfde vermoeden.

Altijd was ik de snelle denker en alles moest altijd aan een behoorlijk tempo vooruit gaan. Maar als je lichaam dan plots op de rem gaat staan, ja, wat doe je dan. Lekker doordenderen was geen optie. Ik heb me dan maar voor een tijdje in de berm gelegd, beetje rondgewandeld, nieuwe plekken ontdekt, terug in contact gekomen met mijn lijf, mijn drager.

Wat een heerlijkheid allemaal. Ik heb dus echt vijf zintuigen en gebruikte ze veel te weinig. Ook mijn hart werd teveel genegeerd en die buik die bleef maar kabaal maken. Luisteren was de boodschap. Luisteren verdomme. Naar mezelf. En ook naar anderen. What the fuck! Luisteren bleek de sleutel. Gewoon zwijgen en luisteren. Niets invullen, zwijgen, genieten, aandacht geven, luisteren. Alles werd rustiger, in mezelf, rondom mezelf.

Genietend van de rust van een stille dag, ja, een hele dag zonder zelfgekozen geluiden. Geen radio, tv, mensen, wat een zaligheid! Alleen met mezelf, geen enkele vluchtroute meer. Omgaan met wat er allemaal in mij leeft. Heftig maar zo interessant. Muziek, stemmen, meningen zijn vaak best vermoeiend. Ja, dan trek ik me stilletjes terug en ben ik even alleen op de wereld. Niemand die me ziet, die me vragen stelt, die verwachtingen heeft. Even alleen ik.

Popje

De dans van kruis en fluit

Ze danst graag in de regen met haar gele laarsjes aan. Dan voelt ze zich vrij en dartel. Ze zingt duetten met Pinokkio's van de zucht van verlichting en tastbaar genot. Maar de vlek op haar karakter speelt ook graag een rol en zoekt zich een weg naar de buitenkant.

Het gemis. Zichtbaar mag alles zijn en vechten zal ze. Haar laatste gevecht laat haar besmeurd achter. De laatste Pinokkio was zijzelf en met haar steeds langer wordende neus doorboort ze haar hart.

Verschrikt ontspringt ze de dans van het kruis en de fluit. Zachtheid wil ze. Als een tijger ontsnapt ze uit de dierentuin van haar leven. Jarenlang opgesloten, niet wetend dat er zoveel moois te beleven valt in de wereld. Onwennig en nieuwsgierig steekt ze haar spitse neusje vooruit.

Popje

Het pantser en de schreeuw

Een zeldzaamheid haar kwetsbaarheid
Kleine stukjes maken zich langzaam van haar meester
De meesteres houdt angstvallig de controle
Haar zweep is haar enige vertrouweling

Niets of niemand kan haar raken
Dat grote hart draagt alles zelf
Ze kneedt de ander tot de mindere van zichzelf
Zelfvoldaan en ongelukkig kijkt ze toe

De toorn van haar zelfkastijding
Gesloten blijft haar hart voor warme tederheid
Haar hals arrogant rechtop
Zo ziet ze het kleine meisje telkens over het hoofd

Het meisje huilt zacht smachtend
Gekoesterd wil ze worden
Schreeuwen mag niet denkt ze
En houdt zich eeuwig stil

Eenzaam in de nacht is ze
Zo groeit traag haar kracht
Baldadiger wordt haar wil
En liefde overspoelt haar kleine hart

Schreeuwend en slaand zoekt ze haar weg
Huilend en zuchtend maakt ze zich groot
Zie mij staan!
Hou van mij!

Geschrokken opent de meesteres haar blik
Een groot gat gaapt in haar pantser
Onbeschrijfelijk mooi is de langverwachte pijn
Vertederend bloederig de wonde

Het meisje lacht
De meesteres huilt
Het meisje stelpt haar bloed
De meesteres laat voor zich zorgen

...

Popje

Namiddagsoezerijen

Goodmeurning

Fijne lente gewenst
vol heerlijk groei
mooie bloei
stralend frisse ochtenden
zwoel zachte namiddagsoezerijen
lunch in het park
na en dan een lentefrisse bui
glimlach op jouw gezicht
bij het horen, zien en zwijgen
van alle matuurpracht rondom jou

Geniet, voel en straal zachtjes mee

Popje

Zevendduizend signalen

Na bijna 31 jaar valt er heel wat op zijn plaats, of haar plaats, en dat doet me deugd. Na prikkelbare jaren waarin hormonen en humeuren elkaar afwisselden, vind ik rust. Niets groots of spectaculairs, gewoon rust. Zo'n heerlijk wollig, warm plekje in mijn borst dat stilaan uitbreidt. Het is mooi zo. Ik leg niets meer uit. Dit ben ik. Langzaam maar zeker.

Langzaam leef ik.
Traag is mijn groei.
Zuiver is mijn hart.
Mijn buik zingt tevreden.
Vol liefde is mijn pad.
Dankbaar ben ik.
Voor alles.
Niets teveel.
Nooit te weinig.
Precies goed.
Perfect zoals het is.

Zevendduizend signalen en toch was ik niet zeker. Durfde ik niet zeker zijn. Durfde ik mezelf niet in de ogen kijken. Durfde ik niet voor dat lichte geluk kiezen. Zacht ben ik voor mezelf. Traag is goed. Ik hoef niet meer snel te zijn.

Popje

Stevige wortels

Wat een productiviteit hier. Ik kan het zelf nauwelijks geloven. Mijn hele huis opgeruimd, rommel verwijderd, documenten geklasseerd. Niet te geloven wat een mens na 10 jaar alleen- en samenwonen allemaal verzameld. My God! Ocharme mijn verhuizers van de afgelopen jaren. Heel erg bedankt om zo talrijk aanwezig te zijn om alle lasten mee te dragen.

Mee dragen, zowel letterlijk als figuurlijk. Mijn rugzak is te zwaar geworden. In december brak er iets. Tot aan de grond neergemaaid door faalangst, perfectionisme, over grenzen laten gaan, mezelf verliezen. Maar onder de grond waren daar nog steeds mijn stevige wortels van vertrouwen, moed en geloof in mezelf. Elke dag groeide toch weer dat vertrouwen. Elke dag kreeg ik de kans om lessen te leren. Elke dag telde ik mijn zegeningen.

De steun die ik in overvloed kreeg gaf me ook hoop. Dat kleine, onzekere meisje kreeg speldeprikjes van geluk en vertrouwen. Ik mag er zijn. Ik ben wie ik ben en dat is goed zo. Er zijn mensen die mij waarderen. Ik geloof dat nu ook echt. Vriendschappen heb ik de kans gegeven te verdiepen, te versterken. Eerlijkheid blijkt echt de enige goeie methode voor mij.

Oprecht kan ik zeggen dat ik er bovenop ben. Kwetsbaarder dan ooit maar ook meer dan ooit mezelf. Ik ga voelen, veel voelen, en stilstaan, echt stilstaan, en genieten, heerlijk genieten. Het is niet zomaar dat de zon er plots doorkomt. Dat is speciaal voor mij. En ja, ook wel een beetje voor jou.

Popje

Lente fucks Winter

De lente is officieel in het land. Het is maart, mijn favoriete maand. Ik ben jarig maar vooral de wereld hernieuwt zich en dat doe ik ook. Het is tijd voor wat Selah Sue 'Black Part Love', Lucy Pearl 'Don't Mess with my (Wo)Man' en Lily Allen 'Fuck You'! Heerlijk wild gaan, sprankelen, dartelen, shake that ass!

Ik heb zoveel goesting in alles, alles is nieuw, opnieuw. Daar hou ik van. Van een nieuw vel, nieuwe mogelijkheden, nieuwe horizonten. Wauw, wat een machtig gevoel dat alles weer kan, alles ligt open, ik laat alles los, laat alles wild en vurig op me afkomen. Ik ben zo klaar voor een nieuw jaar.

Volgens de kleur- en stijlconsulente ben ik een 'Winter'-type. Ik ben het er helemaal mee eens. De winter is mijn broedplaats, mijn nest waarin ik ideeën uitbroedt, de periode van zichtbare rust en onzichtbare onrust. De tijd waarin ik even op adem kan komen, waarin ik zaadjes plant en zorg draag voor mijn tere zelf.

En dan plots stijgt de temperatuur met enkele graden en staat er een dikke drie op mijn kalender. Dan schiet er een scheut adrenaline door mijn aderen, dan is alles plots lichter en langer en bruisender. Dan hoeft die dikke winterdeken niet meer. Zijn de nachten nog koel maar de dag biedt al wat warmere plekjes. Zalig!

Ik geniet, lekker traag, zoals de planten groeien, zo groei ik ook. Schijnbaar onzichtbaar maar als je echt heel goed kijkt, verandert er toch telkens iets. iets kleins, nog kwetsbaar in het begin maar alsmaar sterker en steviger in de wortels, boven de grond.

Popje

Geweldloos communiceren

Het aantrekken en afstoten verloopt niet altijd vloeiend maar dat had ik ook niet verwacht. Verwachtingen zijn eenzijdig gemaakte afspraken en kunnen dus zelden echt worden ingelost. De ander weet namelijk niet precies wat jij wil. Interpretaties zijn eenzijdig gemaakte veronderstellingen meestal gestoeld op eigen ervaringen die vaak niets met de huidige realiteit te maken hebben. Conclusie is dat het niet moeilijk is om communicatiestoornissen te ervaren in je relatie.

Goedele schrijft deze maand over Geweldloze Communicatie. ja, dat bestaat en als je het toepast word je er zelf gelukkiger van. Niet dat dat gemakkelijk is want we leren blijkbaar van kindsbeen af dat we niet té eerlijk moeten zijn, veel honing en stroop moeten gebruiken en vooral niet rechtsreeks zeggen wat je bedoelt of verlangt. Anders is de kans groot dat de ander je wel eens van de eerste keer zou kunnen begrijpen. Dat keldert dan onze drang naar sensatie want dan kan je prettiger met elkaar omgaan.

Ik kan uit ervaring spreken als ik zeg dat dat soort communicatie echt werkt. Eerlijk en duidelijk zeggen wat je wil zonder "vingertjes te wijzen". De schuld ligt niet bij de ander, ook niet bij jou. Er is geen schuld. Als het jullie beider wens is om gelukkig samen te blijven, kan je gerust eens proberen écht te luisteren, niets in te vullen en zo je partner echt te leren kennen. Met een Beginners Mind zoals dat in Mindfulness heet.

Elke situatie is nieuw en niet zoals de voorgaande, ook al gaan we daar gemakkelijkheidshalve vanuit. Een eenvoudige maar niet persé gemakkelijke oefening is luisteren. Luisteren betekent in dit geval letterlijk "je mond houden", ook niet de hele tijd knikken, meedelijdend kijken, hummen en dies meer. Gewoon zwijgen. Geef de ander eens de kans echt iets te zeggen en zijn of haar gedachtengang te laten beleven. De ander zal jou meer appreciëren en zich echt gehoord voelen. Dit zal op termijn ook omgekeerd in werking treden. Als je je gehoord voelt, is het ook fijn om te luisteren.

Popje

Nooit spijt

Dat kleine meisje wordt groot
Ze leerde dat ze wel kon zingen
en dat ze er best mocht wezen

Dat ze van groen houdt en van blauw
maar ook van roze en geel
en liefst alle kleurtjes door elkaar

Dat als het lente wordt
ze dan dartel wordt
haar wintervacht laat waaien

Dat ze mooi mocht zijn
en ook wel heel lief
Dat ze lieve vriendjes heeft

Dat ze geweldige ouders heeft
die haar liefhebben
wat ze ook doet en hoe ze ook is

Dat ze de mooiste man op aarde kent
die haar mooier maakt
haar hart zachter en stiller maakt

Dat ze hem zal koesteren
dit hele eindige leven
zolang de zon opkomt

Dat ze altijd zijn ogen zal zien
die haar vol liefde aankijken
als ze hem nodig heeft

Dat ze nooit spijt heeft
hem lief te hebben
als was het het einde van de wereld

Popje

Soundtrack part.3: Country in my Genes - The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band

Sunshine in My Genes

Wauw, I feel like a fucking cowboy! Generous in anger! Ja, zo helemaal vol gloed van de blakerende zon, het druppelende zweet, het opwaaierende zand! This feels so good! I'm fucking alive! Wauw! Het bloed stuwt door mijn aderen, zo moet dat voelen, staccato en wild, dansen om te leven!

De warmte die ik zelf kan creëren  de energie die stroomt, de woorden die borrelen. En mijn stem die breekbaar door de muur zich een weg baant. Moeizaam haar weg vindt naar buiten, brekend, krakend, vormeloos, waanzinnig angstaanjagend kwetsbaar.

Die stem, die jaren opgesloten zat. Ik duw haar naar buiten, de wereld in. Dansend breek ik deuren open. Deuren die mijn geluiden weren. Mijn binnengeluid kon er nooit uit. Bang was ik, net als dat kleine meisje. Elk woord zo vaak gewogen, toch maar gezwegen. Bang. Zo bang.

Sunshine in my genes. Dat is hoe ik me voel. Dat ik wil stralen, die zon naar buiten. Mijn stem klinkt mooier als ik haar laat stralen. Nog breekbaar. Kwetsbaar. Maar elke dag sterker. Kansen geven zoals mijn ouders mij kansen gaven. Ik vergeef hen dat ze mijn angst niet zagen. Die kon ik heel goed verstoppen. Ik praatte veel maar wat er echt leefde dat durfde ik niet tonen.

Op een podium, voor een publiek, dar droom ik van. Ik maak hem waar, die droom, en als ik daarvoor eerst al mijn muren moet afbreken, deuren moet inslaan en angsten onder ogen moet komen! Wel, dan neem ik de uitdaging aan. Met volle teugen ga ik genieten van elk stapje dat ik zet. A small step for now, will be a big step for my life!

Pop

Soundtrack part. 2: Comptine d'un autre éte: L'après-midi van Yann Tiersen voor Amélie Poulain of Valangst

Valangst

Mijn zweet kan ik ruiken, angstzweet, langzaam geroken zweet. Bij elke beweging een zweem van mans vocht en in stilte stromend. Vrouwenvocht, vrouwenzweet, de angst regeert, regeerde, want ik ben klaar. Geen angsten meer, of toch, ja, toch.

Flink onderschat, dat talent van mij, dat immens danstalent. Dat talent van mij om te voelen, te beleven. Als ik beweeg, beleef ik, intens, intenser, immenser. Vandaar mijn danstalent. Geen remmen dan, geen toeschouwers. Alleen ik en mezelf, zwervend door de ruimte. Explorerend, het kind zoekend en vindend in hoeken en kanten.

Ja, dat kind, dat niet durfde, dat dacht dat het niets kon. Het kan wel, weet ze nu. Nu pas. Dertig jaren later. Maar nooit te laat. How, maar, nooit te laat. Altijd net op tijd. Ja, dat is goed, alles is altijd op tijd. Zo gaat het leven. Alles komt altijd net op tijd. Geen vertraging, of toch, maar die stond in het scenario. Vandaar, gepast.

Dat kind weer, dat niet durfde, dat dacht dat het niets kon. Dat ze niet dansen kon, niet springen, omdat ze niet vallen durfde. Ja, bang om te vallen. Dat kind, het keek toe, elke detail nam het op, in dat wilde, kleine hoofd, waar alles netjes een plekje kreeg. Dat hoofd dat weegt.

Dat kleine mensenkind, zoekend naar plekken waar het nooit is geweest, naar moois, nieuwsgierig door het raam. Kijkend, observerend, zwijgend. Dat kind dat las en verzon verhalen en werelden in haar hoofd. In de echte wereld keek het alleen maar. Want deelnemen, nou ja, dat durfde het niet. Want die angst om te vallen, ja, die angst was veel te groot. Groter dan het kind.

Nu ben ik groter, groter dan mijn angst. Maar dat kind zit nog in mij. Dat lieve, bange kind. Ja, bang ben ik altijd geweest. En nog steeds snoert het me nog vaak de mond. Maar ik ben sterker geworden. Sterker dan de wind, sterker dan de angst. Niets kan mij de mond nog snoeren.

Ik kies nu om te zwijgen of te spreken. Geen angst meer, of toch. Lief ben ik voor dat kind in mezelf. Ik koester het, laat het leven, laat het dansen, want dat kan het, dansen. Haar leven lang zal ze dansen.

Popje

Soundtrack part.1: Les Djinns

Als ik zelf de soundtrack van mijn leven zou schrijven, dan begin ik bij dit lied. Les Djinns (Trentemoller Remix) van Djuma Soundsystem is de sublieme plaat. Elke vezel van mijn lijf en mijn ziel worden bewogen, langzaam en sneller, zacht en luider, subtiel en dominanter, kort en langer, akoestisch en elektronischer, dichtbij en wereldser,...

Eigenlijk gewoon keihard zoals ik ben. Niet zomaar iets en in één woord te vatten. Maar wel een beetje van dit en dan weer heel veel van dat maar dan vooral helemaal zoals ik. Toch niet elke keer hetzelfde en toch ook weer wel. Langzaam maar zeker, soms lijkt het einde in zicht en dan onverwacht wordt het weer vervolgd.

Zo gaat dat ook met mij en mijn hemelse leven. telkens opnieuw en apart en samen en weer opnieuw maar dan anders. Zacht en langzaam ben ik. En hard en snel. Bij aanvang uniek. Niet door iedereen geliefd. Apart. Uniek. Iedereen een mening en een oordeel. Niet zomaar iemand.

Mijn plek in de wereld. Ik verover ze. Hard en zacht. Langzaam en snel. Geen haar denkt aan stoppen. Enkel trager. Hier zijn en daar nu zijn. Even stil in mezelf, bij mezelf. Wekkend een droom van sublimiteit. Niet zomaar iets. Mijn soundtrack. Mijn geluidslijn. Mijn lijn van mijn zijn.

Pop

Stilte regeert

Dat het hier stil is
betekent dat het elders minder rustig is

Dat hier de wind even ligt
maakt de stormen groter aan de andere kant

Dat de lucht hier koud is
is een teken dat de lente warm zal zijn

Dat de stilte regeert
zal mijn stem binnenkort luider doen klinken

Popje