Mooier dan gisteren

Langzaam breekt het licht door jouw ramen
Als pladijzen, glibberig nog en met zo'n vreemde snuit
Stuiterend van woede kom jij de kamer binnen
Als zou ik alles beter weten en het jou niet zeggen

Verrast en opgebeurd plooi ik verder aan dagen
Als origami dansen de woorden in vormen
Nog stil van gisteren dein ik wat op wat op boosheid lijkt
Als verdriet dat geen andere uitweg ziet

Misnoegd het enkelblad van Boudewijn
Als de wind door mijn haren jouw geur verraadt
Verpretterd van blijdschap om die gloed in mijn borst
Als zand glij ik langzaam in mezelf

Proevend
Kijkend
Voelend
Luisterend

Wat is de wereld mooi geworden
Mooier dan gisteren
Zo mooi

Popje

Oranje

En beetje oranje, ja, zo is het goed. Niet teveel, hier en daar zo wat van dat. Een truitje, die kleine appelsien, mijn schrift met ringetjes, mijn slijper en het inpakpapier van dat ene cadeautje dat nooit overhandigd werd. Ik hield het bij, het paste plots niet meer bij de mensen aan wie ik het geven wou. Nu is het weer van mij.

De zak wortels die in de koelkast liggen, al iets te lang, langer dan nodig maar als de avonden vaker oranje kleuren is de zin groter dan mijn keuken. Dan wil ik vliegen en dromen en nergens toe komen. Dan eet ik gauw een boterham met dieporanje chilipasta. Oranje prikkelt, laat niemand koud.

Verrukt druk ik je tegen mijn borst.

Jouw tranen droog je aan mijn trui.

Ik hou van jou.

Zomaar.

Popje

Zacht zuchten

Zacht zuchten kan zo opluchten. Mijn voetreflexologe leerde me dat. Laat maar lekker los, zei ze, terwijl ze alle spanning uit mijn lijf drukte. Mijn voeten vol punten en bulten. Dat ene uur dat me zachter maakt. Nooit eerder durfde ik zo hard zuchten. Wel tien keer. Zoveel knelpunten in dat weke lijf.

Dat zuchten is een deel van mij geworden. Hoe meer ik zucht, hoe meer ik ontspan. Enkele dagen geleden lag ik in de zetel bij een vriendin en ze zong en speelde haar nieuwste nummer. Ik sloot mijn ogen en genoot. Na een minuut of drie ontsnapte een zeer diepe maar zo heerlijke zucht uit mijn vermoeide lijf. Nooit eerder ervaarde ik zo bewust het wegglijden van spanning. Het voelt als langzaam in de wind geraken maar dan zonder het verlies van bewustzijn. Juist het omgekeerde vindt plaats, mijn lichaam wordt zachter maar mijn gewaarwordingen scherper.

De diepe, deugddoende ontspanning die zich op zo een moment van mij meester maakt brengt de heil die ik zo nodig heb. Die me doet verlangen naar mezelf, naar stilte, naar heerlijk toeven in mijn rust. Dan heb ik even niemand nodig. Geen overwoekerende verliefdheden, geen plotse angstoprispingen, geen wild gepieker, geen geplan tot mijn hoofd barst.

Gewoon zacht zuchten, altijd en overal. Heel even stil zitten, ogen sluiten en ademen...dan komt die zucht vaak vanzelf. Dat is waar ik jaren naar op zoek ben, in boeken, cursussen, gesprekken,... Zo eenvoudig is het eigenlijk. Even stilzitten, alleen of met anderen, luisteren naar de zachte, begeleidende stem tijdens een meditatiesessie of met gesloten ogen echt genieten van mijn al dan niet zelfgekozen geluidsbron.

Muziek in de kamer, vogeltjes op mijn fietstochtjes, de dendering van de treinen, de intercomstem en de gesprekken van andere reizigers in het station, het geruis van stromend water, het zoemen van mijn pc,... Kies en geniet. Laat zuchten je leven opluchten.

Diepe zucht,
Popje

Zwijgen

'Stop the glorification of busy' - Tim Kreider

Dit zinnetje verscheen op mijn Facebook- prikbord. Het sprak me aan. Eenvoudig en sterk. Net als mijn voornemens voor het nieuwe jaar. Net 31 geworden. Nu vind ik het tijd. Stop de shit. Traagheid, eenvoud, minder is meer, lekker niksen als vaste waarde,... Heerlijk allemaal en het past blijkbaar beter bij mij dan ik ooit durfde vermoeden.

Altijd was ik de snelle denker en alles moest altijd aan een behoorlijk tempo vooruit gaan. Maar als je lichaam dan plots op de rem gaat staan, ja, wat doe je dan. Lekker doordenderen was geen optie. Ik heb me dan maar voor een tijdje in de berm gelegd, beetje rondgewandeld, nieuwe plekken ontdekt, terug in contact gekomen met mijn lijf, mijn drager.

Wat een heerlijkheid allemaal. Ik heb dus echt vijf zintuigen en gebruikte ze veel te weinig. Ook mijn hart werd teveel genegeerd en die buik die bleef maar kabaal maken. Luisteren was de boodschap. Luisteren verdomme. Naar mezelf. En ook naar anderen. What the fuck! Luisteren bleek de sleutel. Gewoon zwijgen en luisteren. Niets invullen, zwijgen, genieten, aandacht geven, luisteren. Alles werd rustiger, in mezelf, rondom mezelf.

Genietend van de rust van een stille dag, ja, een hele dag zonder zelfgekozen geluiden. Geen radio, tv, mensen, wat een zaligheid! Alleen met mezelf, geen enkele vluchtroute meer. Omgaan met wat er allemaal in mij leeft. Heftig maar zo interessant. Muziek, stemmen, meningen zijn vaak best vermoeiend. Ja, dan trek ik me stilletjes terug en ben ik even alleen op de wereld. Niemand die me ziet, die me vragen stelt, die verwachtingen heeft. Even alleen ik.

Popje

De dans van kruis en fluit

Ze danst graag in de regen met haar gele laarsjes aan. Dan voelt ze zich vrij en dartel. Ze zingt duetten met Pinokkio's van de zucht van verlichting en tastbaar genot. Maar de vlek op haar karakter speelt ook graag een rol en zoekt zich een weg naar de buitenkant.

Het gemis. Zichtbaar mag alles zijn en vechten zal ze. Haar laatste gevecht laat haar besmeurd achter. De laatste Pinokkio was zijzelf en met haar steeds langer wordende neus doorboort ze haar hart.

Verschrikt ontspringt ze de dans van het kruis en de fluit. Zachtheid wil ze. Als een tijger ontsnapt ze uit de dierentuin van haar leven. Jarenlang opgesloten, niet wetend dat er zoveel moois te beleven valt in de wereld. Onwennig en nieuwsgierig steekt ze haar spitse neusje vooruit.

Popje

Het pantser en de schreeuw

Een zeldzaamheid haar kwetsbaarheid
Kleine stukjes maken zich langzaam van haar meester
De meesteres houdt angstvallig de controle
Haar zweep is haar enige vertrouweling

Niets of niemand kan haar raken
Dat grote hart draagt alles zelf
Ze kneedt de ander tot de mindere van zichzelf
Zelfvoldaan en ongelukkig kijkt ze toe

De toorn van haar zelfkastijding
Gesloten blijft haar hart voor warme tederheid
Haar hals arrogant rechtop
Zo ziet ze het kleine meisje telkens over het hoofd

Het meisje huilt zacht smachtend
Gekoesterd wil ze worden
Schreeuwen mag niet denkt ze
En houdt zich eeuwig stil

Eenzaam in de nacht is ze
Zo groeit traag haar kracht
Baldadiger wordt haar wil
En liefde overspoelt haar kleine hart

Schreeuwend en slaand zoekt ze haar weg
Huilend en zuchtend maakt ze zich groot
Zie mij staan!
Hou van mij!

Geschrokken opent de meesteres haar blik
Een groot gat gaapt in haar pantser
Onbeschrijfelijk mooi is de langverwachte pijn
Vertederend bloederig de wonde

Het meisje lacht
De meesteres huilt
Het meisje stelpt haar bloed
De meesteres laat voor zich zorgen

...

Popje