Soms is iets te mooi om waar te zijn. Dan sluipt Alice rond in haar Wonderland. Of beter, ze schrijdt door haar onderwereld. De wereld die niemand ziet, hoort, proeft. Maar zij wel. Zij is de koningin voor even. Queen of the night. Cleopatra in vermomming. Dartel in groen, wit en paars met oranje bloemen die zo mooi afsteken tegen haar groene jurk. Haar ogen die spieden naar het perfecte vel om zich aan te laven. Haar huidhonger speelt met haar vermogen om lief te hebben. Echt lief te hebben. Zonder verwachtingen. Ja, dat kan, maar enkel in haar Wonderland. Waar konijnen spreken en de liefde geen noemers heeft. Waar alles kan en mag en waar de realiteit altijd op de loer ligt. En toeslaat als je even onoplettend bent. Of je de trap neemt en nog even hoopt dat het nog niet die deur zal zijn, de deur naar daar. Nog even stelt ze dat moment uit. Krakend van liefde die uit haar voegen barst. Wetende dat ze haar ogen zag en wist waar ze heen moest. Nog even laaft ze zich aan de zalige heerlijkheid van het Goddelijke monster in haar Wonderland. Boven wacht haar het wonderlijke Wasteland dat ze met haar supermenselijke liefde vorm zal geven, leven geven en waar ze voor eeuwig haar Wonderland zal koesteren.
Popje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten