Popje vol vuur! Het laatste uur. Zo voel ik mij,
zo ken ik mij. Een enthousiaste durfal maar
vaak met een klein hartje.
Mijn besluit staat vast. Genoeg gewacht,
uitgesteld, mijn angst en laag zelfbeeld laten
regeren.
Geleefd moet er worden, dromen tot realiteit
gebracht, enthousiasme verspreid, liefde gegeven,
durf getoond, blijdschap gedeeld, lekker genoten
Ik kan mijn dromen niet langer laten verstoffen
want verdriet wordt anders mijn deel. Ik wil alles
zijn wat ik ben. Wat als ik mijn angst mijn leven
laat bepalen? Wat als ik mezelf niet goed genoeg
vind? Wat als ik denk dat ik het niet kan? Wat als
ik bang ben om fouten te maken? Wat als ik me
laat leven door anderen? Wat als ik mezelf niet
belangrijk genoeg vind? Wat als ...
Wat als ik tegen het kleine meisje dat in mezelf
woont zeg: 'Je bent niet goed genoeg', 'Je bent
het niet waard', 'Je mag geen fouten maken anders
zie ik je niet graag', 'Je bent niet belangrijk', 'Je
kan het niet', 'ik zie je niet graag', 'Je bent vervelend',
'Wie denk je wel dat je bent?!'
Dit is een greep uit de gedachten die ik heb over
mezelf. Ik ben dat beu. Ik wil mezelf graag zien,
tonen dat ik iets waard ben, beslissingen nemen die
mij verder brengen en dichter bij mijn droom, bij
het leven dat ik wil leven.
Want mijn dromen zijn niet zomaar wat. Ze
weerspiegelen op prachtige wijze wie ik ben!
Ik wil vanalles doen: conceptontwikkeling,
brainstormbegeleiding, housecoaching, interieur-
adviseur, pr-manager, mensen coachen in de
opstart van hun idee voor privé- en commerciële
activiteiten, event-planner, beslissingscoach,...
heb jij een mooi woord dat dit alles bevat :).
En ja, ook nog tassen maken, knutselen, kleren
maken en aanpassen, dansen, zingen, gek doen,
een plek creëren waar ook andere creatieve en
persoonlijkheidsontwikkelingszielen hun ding
kunnen doen...
En laat het nu net lukken dat ik de laatste dagen
allerlei mensen ontmoet, zie, spreek en ze me
allemaal hun droom en enthousiasme meegeven
maar ook hun angsten om voor zichzelf te beginnen
en laat dat me nu juist de moed geven om er echt
wel voor te gaan. Als zij ook angst hebben, dan
mag ik dat ook hebben. Niet om me te laten
tegenhouden maar om te weten dat ik niet alleen
ben.
Ik heb een netwerk van prachtmensen om me heen
die me zowel persoonlijk als professioneel kunnen,
willen of zullen steunen.
IK KAN HET!
Liefs,
Vurig, dolenthousiast popje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten