Ik val op mensen met een leuke vorm.
Liefst lichtelijk afwijkend van de
zo gevreesde maatschappelijke norm.
Gewoon is saai, perfect is inspiratieloos.
Ben ik misvormd door het studeren van het
vormgeven van objecten dat ik dat ook op
mensen toepas?
Ik hou van dat tikje eigenheid dat een mens
net zo interessant maakt. Ik kijk altijd vol
fascinatie naar groepjes jongeren die onderling
amper van elkaar te onderscheiden zijn. Vergt het
een soort lef om niet op te gaan in de groep.
Idolatrie is mij totaal onbekend. Opkijken naar
andere mensen die iets geweldigs presteren kan ik
niet. Ik ben zo overtuigd van mijn eigen talenten
- al ben ik er nog niet helemaal uit wat die precies
zijn maar ik weet zeker dat ik er heb en dat ik ze
binnen een beperkte tijdspanne zal ontdekken- dat
ik mensen met andere talenten gewoon als collega's
zie uit weliswaar andere disciplines.
Hoe meer iemand mij kan leren, hoe meer respect ik
heb voor die persoon. Ik besef ook dat ik nog
veel te leren heb. Gelukkig maar ook want leergierigheid
is voor mij een soort levenshouding.
Kritiek, commentaar en feedback zijn bijna even noodzakelijk
als eten en seks. Je ogen gaan ervan open en je leert dat
je beste werk voor verbetering vatbaar is. Ik heb het hier
dus wel over gefundeerde argumenten voor of tegen, niet over
het gewouwel van 'ik vind dat niet mooi'. Dat is subjectief
en subjectiviteit lijkt me niet de beste basis om iets te
beoordelen.
Ik heb ontdekt dat ik er goed in ben om niet om te gaan
met mensen die me eigenlijk niet interesseren. Irritante
contacten meteen de mond snoeren op een beleefde maar
efficiënte manier. Iets waar het personage Jerry Seinfeld
maar niet in lijkt slagen. Heerlijk.
U bent gewaarschuwd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten