Wat een productiviteit hier. Ik kan het zelf nauwelijks geloven. Mijn hele huis opgeruimd, rommel verwijderd, documenten geklasseerd. Niet te geloven wat een mens na 10 jaar alleen- en samenwonen allemaal verzameld. My God! Ocharme mijn verhuizers van de afgelopen jaren. Heel erg bedankt om zo talrijk aanwezig te zijn om alle lasten mee te dragen.
Mee dragen, zowel letterlijk als figuurlijk. Mijn rugzak is te zwaar geworden. In december brak er iets. Tot aan de grond neergemaaid door faalangst, perfectionisme, over grenzen laten gaan, mezelf verliezen. Maar onder de grond waren daar nog steeds mijn stevige wortels van vertrouwen, moed en geloof in mezelf. Elke dag groeide toch weer dat vertrouwen. Elke dag kreeg ik de kans om lessen te leren. Elke dag telde ik mijn zegeningen.
De steun die ik in overvloed kreeg gaf me ook hoop. Dat kleine, onzekere meisje kreeg speldeprikjes van geluk en vertrouwen. Ik mag er zijn. Ik ben wie ik ben en dat is goed zo. Er zijn mensen die mij waarderen. Ik geloof dat nu ook echt. Vriendschappen heb ik de kans gegeven te verdiepen, te versterken. Eerlijkheid blijkt echt de enige goeie methode voor mij.
Oprecht kan ik zeggen dat ik er bovenop ben. Kwetsbaarder dan ooit maar ook meer dan ooit mezelf. Ik ga voelen, veel voelen, en stilstaan, echt stilstaan, en genieten, heerlijk genieten. Het is niet zomaar dat de zon er plots doorkomt. Dat is speciaal voor mij. En ja, ook wel een beetje voor jou.
Popje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten