Na bijna 31 jaar valt er heel wat op zijn plaats, of haar plaats, en dat doet me deugd. Na prikkelbare jaren waarin hormonen en humeuren elkaar afwisselden, vind ik rust. Niets groots of spectaculairs, gewoon rust. Zo'n heerlijk wollig, warm plekje in mijn borst dat stilaan uitbreidt. Het is mooi zo. Ik leg niets meer uit. Dit ben ik. Langzaam maar zeker.
Langzaam leef ik.
Traag is mijn groei.
Zuiver is mijn hart.
Mijn buik zingt tevreden.
Vol liefde is mijn pad.
Dankbaar ben ik.
Voor alles.
Niets teveel.
Nooit te weinig.
Precies goed.
Perfect zoals het is.
Zevendduizend signalen en toch was ik niet zeker. Durfde ik niet zeker zijn. Durfde ik mezelf niet in de ogen kijken. Durfde ik niet voor dat lichte geluk kiezen. Zacht ben ik voor mezelf. Traag is goed. Ik hoef niet meer snel te zijn.
Popje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten