Zwijgen

'Stop the glorification of busy' - Tim Kreider

Dit zinnetje verscheen op mijn Facebook- prikbord. Het sprak me aan. Eenvoudig en sterk. Net als mijn voornemens voor het nieuwe jaar. Net 31 geworden. Nu vind ik het tijd. Stop de shit. Traagheid, eenvoud, minder is meer, lekker niksen als vaste waarde,... Heerlijk allemaal en het past blijkbaar beter bij mij dan ik ooit durfde vermoeden.

Altijd was ik de snelle denker en alles moest altijd aan een behoorlijk tempo vooruit gaan. Maar als je lichaam dan plots op de rem gaat staan, ja, wat doe je dan. Lekker doordenderen was geen optie. Ik heb me dan maar voor een tijdje in de berm gelegd, beetje rondgewandeld, nieuwe plekken ontdekt, terug in contact gekomen met mijn lijf, mijn drager.

Wat een heerlijkheid allemaal. Ik heb dus echt vijf zintuigen en gebruikte ze veel te weinig. Ook mijn hart werd teveel genegeerd en die buik die bleef maar kabaal maken. Luisteren was de boodschap. Luisteren verdomme. Naar mezelf. En ook naar anderen. What the fuck! Luisteren bleek de sleutel. Gewoon zwijgen en luisteren. Niets invullen, zwijgen, genieten, aandacht geven, luisteren. Alles werd rustiger, in mezelf, rondom mezelf.

Genietend van de rust van een stille dag, ja, een hele dag zonder zelfgekozen geluiden. Geen radio, tv, mensen, wat een zaligheid! Alleen met mezelf, geen enkele vluchtroute meer. Omgaan met wat er allemaal in mij leeft. Heftig maar zo interessant. Muziek, stemmen, meningen zijn vaak best vermoeiend. Ja, dan trek ik me stilletjes terug en ben ik even alleen op de wereld. Niemand die me ziet, die me vragen stelt, die verwachtingen heeft. Even alleen ik.

Popje