Zaligmakend de tonen die je uitstiet. Je trok me hard en zacht de grond op. Je liet me knielen, buigen en nederig liet ik mij ten gronde richten. Was dit wat nog komen moest? Wilde je me toch nog een keer plat krijgen. Dat ik eindelijk mijn bek eens houd en het niet altijd beter weet, ook al weet ik het echt wel vaak beter. Is dat wat je wilde? Me zo laag bij de grond krijgen dat ik even alleen nog stof kan proeven?
Je raakt me, mijn snaar, mijn luchtgitaar, mijn hevig handgebaar. Het baat niet, het schaadt niet. Vis noch vlees. Ik luister niet eens echt en toch breken jouw woorden mijn verweer. Je prikt zelfverzekerd en zonder twijfel door me heen. Je weet dat het me goed zal doen. Verdomme, je weet het. Ik heb gewacht en toch onverwacht raak je me lager en dieper.
Ik maak me vrolijk maar weet niet meer waarom. Mag ik blij zijn omdat ik verdrietig ben? Ja, dat lijkt me wel. Lekker tranen laten rollen. Beeld je even in dat je superdringend moet plassen en dat je dan na lang wachten eindelijk een toilet vindt en heerlijk kan plassen. Wel, dat ontladend, opluchtend gevoel heb ik ook als ik verdrietig ben en ik mezelf laat huilen. Ik leerde altijd dat mijn plas ophouden niet gezond is. Ik ben er zeker van dat je tranen ophouden ook niet gezond is.
HUIL. SCHREEUW. GIL. LACH. SNIK. STROOM. LEEF.
Leven zonder gezeik! I love it!
Popje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten