De plafonds hoog. Jij net te ver. Mijn verlangen groter dan mijn lijf. Het worstelt zich een weg naar buiten maar blijft hangen in dat luchtledig vat tussen ons. Ik haat mijn angst. Ik wil dicht maar ik durf niet. Waarom niet? Waarom wel? Ik wil het weten. Alles weten. Alles begrijpen. Misschien moet ik dat alles maar vergeten. Ik wil voelen, aanraken, geraakt worden, alles. Niet vergeten. Herinneringen creëren. Nooit spijt van iets wel dan van iets niet. Ja, zo wil ik leven. Meer spelen, genieten, doen. Je ziet me wel maar hoe? Ik ben bang. Voor een blauwtje of voor rood, scharlaken rood geluk. Weet niet wat bang zijn is. Bang voor mooi, voor al jouw schoonheid. Wankelend op de afgrond van mijn wildste dromen staar ik je aan. Onbeweeglijk en ongenaakbaar als Mona Lisa zit je daar. Ik wil dat het ook stormt bij jou. Dat je lijf uit elkaar spat van verlangen. Zal ik dan maar stoppen met bang zijn...
Popje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten